Nga redaksia e JOQ Albania
Krahasuar me lajmet e zakonshme që publikojmë si aksidente, krime, dhunë, korrupsion kjo histori mund t’ju duket e vogël. Por është pikërisht ajo lloj historie që flet më shumë se një mijë denoncime. Sepse është zëri i fëmijëve. Dhe kur flasin fëmijët, duhet të dëgjojmë.
Na kanë shkruar disa adoleshentë nga shkolla “Xhezmi Delli” në Tiranë. Ata nuk pinë "vape" te cepi i pallatit. As nuk bëjnë sherre, as nuk janë pjesë e ngjarjeve të trishta që bëjnë xhiron e rrjeteve. Jo! Na kanë shkruar sepse duan të luajnë.
Po, thjesht të luajnë me top.
Nëse je rritur në një lagje të zakonshme shqiptare në vitet '90 apo fillim të 2000-ës, e di se çfarë do të thotë të luash futboll mes pallateve, me një top plastik. Rrëmujë, zhurmë, buzëqeshje. Djem që ziheshin e pajtoheshin për penallti të dyshimta. Ishte më shumë se lojë. Ishte rritje.
Sot, këto momente nuk ekzistojnë më. Rrugët janë të zëna nga makina. Fushat publike janë kthyer në biznese private. Hapësirat e shkollave janë me dry. Dhe në vend që t’i inkurajojmë fëmijët të lëvizin, t’i marrim larg telefonave dhe rrjeteve sociale, u mbyllim edhe derën e fundit ku mund të jenë vetvetja: oborrin e shkollës.
Një shkollë që i ndalon fëmijët të luajnë
Shkolla “Xhezmi Delli” është një nga ato institucione që, sipas vetë fëmijëve, nuk u lejon të përdorin ambientet për lojë pas mësimit. Ata që rrinë më shumë aty, e dinë mirë: porta është e mbyllur, fushat janë bosh, dhe topi, në vend që të gjuhet, mbahet nën sqetull me frikën se do t’i bërtasë ndonjë mësues apo roje.
Po a nuk është shkolla vendi ku fëmijët jo vetëm mësojnë, por edhe rriten, shoqërohen, luajnë? A nuk është loja po aq e rëndësishme sa mësimi, për zhvillimin e tyre fizik e mendor? Pse i mbyllim fushat? Pse i detyrojmë të rrinë pas telefonit, kur kërkojnë të lëvizin?
Ndërsa Tiranës i shtohen kullat, ndërsa hapësirat publike zhduken nga një leje ndërtimi, askush nuk mendon për djemtë dhe vajzat që duan vetëm të luajnë. Askush nuk mendon se ndoshta, një djalë që sot kërkon të gjuajë një top, nesër mund të kërkojë të gjuajë një grusht, një thikë, një fjalë të rëndë sepse s’e dëgjoi askush kur ishte i vogël dhe kishte vetëm një dëshirë: një vend ku të luante.
Ky nuk është vetëm një shqetësim i disa djemve në një shkollë në Tiranë. Është simbol i një problemi më të madh: qytetet tona nuk po ndërtohen për fëmijët. Dhe kjo është e trishtë. Mbase s’mund të kthejmë kohët kur loja në lagje ishte një ritual i përditshëm, por mund të hapim dyert e shkollës pas mësimit. Mund të rikthejmë pak fëmijëri aty ku është më shumë se kurrë e nevojshme.
Le të mos harrojmë: fëmijët nuk janë problem. Ata janë pasqyrë. Dhe ne, të rriturit, jemi reflektimi në të.
