Vdekja e 15-vjeçarit Erion Boba nga Durrësi nuk është thjesht një humbje tragjike për familjen e tij.
Është një aktakuzë e heshtur ndaj një sistemi që zhduket pikërisht kur duhet të jetë më i forti dhe më i shpejti. Është prova e radhës se këtu shteti lëviz me shpejtësinë e dritës për “njerëzit e oborrit” dhe me shpejtësinë e breshkës për të gjithë të tjerët.
Erioni qëndroi 9 ditë i intubuar, në një gjendje tejet kritike për jetën. Në raste të tilla, çdo minutë është jetike.
Por për 9 ditë me radhë, ndërsa familja kërkonte me dëshpërim një mundësi për ta dërguar jashtë vendit për mjekim më të specializuar, institucionet e shtetit… heshtën.
Asnjë deklaratë, asnjë shpjegim, asnjë nismë urgjente. Vetëm heshtje.
Dhe pikërisht kjo heshtje e ka vrarë më shumë se çdo gjë tjetër këtë vend.
Pse familja u detyrua të kërkojë ndihmë nga qytetarët?
Nëse shteti do të kishte reaguar, nëse Ministria e Shëndetësisë do të kishte marrë përsipër transportin e tij jashtë vendit, nëse ekzistonte një protokoll real që nuk kushtëzohet nga xhepi i familjes, a do të ishte sot Erioni gjallë?
Në Shqipëri, qytetari i thjeshtë e di mirë përgjigjen. Transporti mjekësor jashtë vendit nuk varet nga gjendja shëndetësore, por varet nga kontaktet që ke në celular. Për disa fëmijë shteti bëhet hero brenda natës. Për Erionin u bë spektator për 9 ditë.
Për fëmijët e ministrave, helikopterët janë gati. Për familjet e deputetëve, procedurat hapen brenda pak minutash. Për të afërmit e njerëzve me influencë, sistemi funksionon si orë zvicerane.
Për Erionin? Për një familje që s’kishte para?Rruga ishte e mbyllur.
Dhe ky është një turp kombëtar. Është prova më e hidhur se në Shqipëri ekzistojnë dy lloje jetësh: ato që shteti i mbron me çdo kusht dhe ato që i lë të vdesin ngadalë. Ky është një dështim i thellë i dikasterit që drejton Ministrja e Shëndetësisë, Evis Sala, një sistem që, edhe në rastin e Erionit, dëshmoi se nuk ka as mekanizma, as vullnet, as shpejtësi për të shpëtuar një jetë fëmije kur familja është në pamundësi ekonomike dhe nuk ka njohje.
A po flasim vërtet për një shtet që i shërben qytetarëve?
Sot çdo shqiptar bën të njëjtën pyetje të thjeshtë, por tronditëse:
Po sikur në vend të Erionit të ishte djali i një deputeti? A do të priste 9 ditë? A do të “kërkonte ndihmë te JOQ”? A do të varej fati i tij nga sms-të e qytetarëve?
Askush nuk beson se po.
Sepse ky shtet ka krijuar dy Shqipëri:
– Shqipëria e njerëzve me pushtet, për të cilët gjithçka hapet. – Shqipëria e qytetarëve të zakonshëm, që luftojnë vetëm, që presin, që luten, që mbyten nga neglizhenca institucionale.
Mjekët u munduan. Por nuk mjafton.
Askush nuk vë në dyshim punën e stafit mjekësor. Por në shumë raste, mjekët bëjnë maksimumin brenda një sistemi që nuk u jep mjete, nuk u jep mundësi, nuk u jep mbështetje.
Dhe kur sistemi dështon, jetët humbasin. Ashtu si humbi jeta e një fëmije 15-vjeçar, që mund të kishte pasur një shans real nëse shteti do të kishte bërë detyrën.
“Na vjen keq” nuk mjafton më.
Nuk mjafton një deklaratë e thatë. Nuk mjafton një status në Facebook. Nuk mjafton të thuhet se “procedurat janë këto”.
Kur një fëmijë vdes sepse familja nuk ka para, problemi nuk është individual. Është shtetëror. Është moral. Është politik.
Erionit i mungonte vetëm një gjë për të jetuar: të kishte lindur në familjen e një deputeti.
Sepse sot ishte ai. Nesër mund të jetë dikush tjetër. Dikush që nuk ka para, nuk ka lidhje, nuk ka mundësi.
Historia e Erionit duhet të jetë kambana që zgjon ndërgjegjen publike:
Asnjë vend nuk mund të quhet i drejtë, as i zhvilluar, as human kur lë një fëmijë të vdesë sepse nuk kishte para për t’u shëruar.
Ky është realiteti.Ky është dështimi.Kjo është tragjedia e një shteti që nuk reagoi.
Dhe mbi të gjitha, kjo është një jetë që nuk do të kthehet më.
Zemra e Erionit pushoi së rrahuri sot, por heshtja 9-ditore e shtetit do të mbetet gjallë përgjithmonë si një ndër njollat më të zezë të këtij sistemi.
