Sistemi arsimor shqiptar po përballet me pabarazi të theksuara mes qarqeve të vendit, ku raporti mes nxënësve dhe mësuesve ndryshon ndjeshëm nga një zonë në tjetrën.
Në kryeqytet, një mësues kujdeset mesatarisht për 13 nxënës në shkollat private dhe rreth 20 në ato publike, çka mundëson një mësim më të personalizuar dhe më efikas. Por në jug të vendit, situata paraqitet krejt ndryshe.
Në Gjirokastër, raporti arrin deri në 25 nxënës për një mësues në shkollat private, ndërsa në ato publike bie në rreth 10 nxënës për mësues. Edhe Berati përballet me një panoramë të ngjashme: mësuesit në shkollat private kanë mesatarisht 23 nxënës për klasë, krahasuar me vetëm 11 në institucionet publike.
Këto diferenca tregojnë se cilësia e arsimit po varet gjithnjë e më shumë nga vendndodhja gjeografike dhe mundësitë ekonomike të familjeve, sesa nga një standard kombëtar i unifikuar.
Specialistët e fushës theksojnë se shpërndarja e pabarabartë e mësuesve, mungesa e investimeve në zonat e thella dhe diferencat infrastrukturore po ndikojnë ndjeshëm në cilësinë e mësimdhënies. Në qarqet me popullsi të madhe, si Tirana dhe Durrësi, konkurrenca mes institucioneve arsimore ka çuar në klasa më të vogla dhe kujdes më të madh ndaj nxënësve.
Në të kundërt, në qarqe më të vogla, mungesa e stafit pedagogjik dhe mbështetja e kufizuar financiare po përkeqësojnë rezultatet arsimore. Një mësues që përballet me më shumë se 20 nxënës e ka të vështirë të ofrojë vëmendje individuale, duke ndikuar në motivimin dhe arritjet e fëmijëve.
Ekspertët paralajmërojnë se, nëse nuk merren masa për një shpërndarje më të drejtë të burimeve njerëzore dhe financiare, hendeku arsimor mes veriut e jugut, si edhe mes zonave urbane e rurale, rrezikon të thellohet edhe më shumë.
