Familja Cumani është zhytur në një dhimbje të pafund pas humbjes tragjike të djalit të tyre, Hekuranit, 23 vjeç, i cili u vra me thikë në Peruxhia pas një nate që duhej të kishte qenë e zakonshme mes të rinjsh. Nëna e tij, Elca, e mbështetur nga bashkëshorti Astriti, mundi të thoshte vetëm disa fjalë të përshkruara nga dëshpërimi: “Ata vranë djalin tim. Ai ishte më i miri nga të gjithë.” Pranë tyre, vëllai i vogël i Hekuranit, Samuele, i plagosur në të njëjtin sulm, rrinte në heshtje në një karrige me rrota.
Babai i tij, i rraskapitur nga dhimbja, rrëfeu momentet e fundit që e pa të birin: “I thashë mirupafshim pak pas mesnatës, pastaj rreth orës 5:00 të mëngjesit më thanë se ishte vrarë.” Këto fjalë mbartin peshën e një shkatërrimi që askush nuk mund ta përfytyrojë – një humbje që i ka lënë pa fjalë e pa forcë, me një boshllëk të pamatë në zemër.
Hekurani, një djalë i lindur dhe rritur në Fabriano, ishte simboli i përkushtimit dhe dashurisë së prindërve të tij, të cilët kishin sakrifikuar gjithçka për ta parë të rritej me dinjitet. Sot, ata që e deshën kujtojnë jo vetëm një jetë të humbur, por një shpirt të rrallë: një buzëqeshje që ndriçonte çdo dhomë dhe një zemër të mbushur me mirësi. “Na morën dritën e shtëpisë sonë,” tha nëna e tij, ndërsa qyteti, miqtë dhe të afërmit përkulen me respekt përpara kujtimit të një jete të ndalur shumë herët.
