Ngjarja e rëndë, ku gjyqtari Astrit Kalaja u vra mesditën e sotme në sallën e gjyqit në Tiranë, nuk është thjesht një krim tragjik. Ajo është pasqyrë e një shteti që ka humbur kontrollin mbi jetën dhe sigurinë e qytetarëve.
Nëse një gjyqtar në detyrë, i vendosur brenda një institucioni që duhet të garantojë drejtësinë, mund të ekzekutohet mes njerëzve dhe mes ditës, çfarë mund të presë qytetari i thjeshtë? Çfarë sigurie ka ai kur hyn në shkollë, spital, gjykatë apo thjesht në rrugë?
Qytetari i zakonshëm ndien tani frikë të përhershme dhe pasiguri. Ai e di që jeta nuk ka peshë për shtetin, që mekanizmat e mbrojtjes dështojnë dhe se askush nuk do ta mbrojë në momentin e duhur. Çdo hap i tij në hapësirën publike mund të bëhet rrezik; çdo hyrje në një institucion shtetëror mund të jetë një bast i frikshëm mbi jetën.
Mes këtij tmerri dhe dhimbjeje, qytetari i thjeshtë fillon të mendojë jo me logjikë politike, por me instinkt mbijetese. Ai e kupton se nuk mund të presë drejtësi, se jeta e tij mund të mos vlejë asgjë për ata që e qeverisin vendin. Frika bëhet pjesë e përditshmërisë, dhe mosbesimi te institucioni shndërrohet në ndjenja të thella të braktisjes dhe vetëpërkujdesjes.
Ngjarja nuk është vetëm një tragjedi për familjen dhe kolegët e gjyqtarit, por një alarm për të gjithë shoqërinë. Në vendin ku një gjyqtar mund të ekzekutohet brenda sallës së gjyqit, qytetari i thjeshtë jeton çdo ditë me pyetjen: A mund të jem unë i vrari i ardhshëm?
Në fund, kjo është dhimbja që nuk thuhet shpesh: kur shteti dështon, qytetari mbetet i vetëm, i pambrojtur, i ekspozuar ndaj çdo rreziku. Dhe kjo frikë nuk mund të fshihet pas deklaratave politike apo protestave të ditës. Ajo është realiteti i përditshëm i një populli që jeton mes pasigurisë dhe padrejtësisë.
