A është jeta e një qeni më kuptimplotë se ajo e pronarit të tij? Mark Rowlands, profesor dhe drejtues i Departamentit të Filozofisë në Universitetin e Majamit, pohon se po.
Në librin e tij më të fundit, The Word of Dog: What Our Canine Companions Can Teach Us About Living a Good Life, ai ofron një reflektim filozofik mbi lumturinë dhe jetën e qenve.
Sipas Rowlands, qentë e duan jetën e tyre me gjithë fuqinë që kanë, sepse është e vetmja gjë që kanë.
Ndërsa njerëzit shpesh janë të ngarkuar nga reflektimi i tepërt dhe vetëdija kritike, qentë jetojnë thjesht dhe gjejnë kënaqësi edhe në veprime të përsëritura si ndjekja e një topi.
Profesori thekson se qentë, ndryshe nga njerëzit, nuk vuajnë nga ajo që filozofi Jean-Paul Sartre e quajti "vetëdije reflektive."
Kjo i lejon ata të jenë aktorë dhe autorë të jetës së tyre, jo spektatorë ose kritikë. Për këtë arsye, jeta e një qeni mund të jetë më kuptimplotë dhe me më shumë dashuri se ajo e një njeriu.
Në libër përmendet edhe qeni i tij Shadow, që gjen kënaqësi në ndjekjen e iguanave pranë një kanali në Miami. Shadow nuk kap kurrë asnjë prej tyre, por e luan lojën çdo mëngjes me gëzim të papërmbajtur.
Rowlands e krahason këtë lojë me mitin e Sizifit, i cili ishte i dënuar të shtynte një shkëmb deri në majë të malit, vetëm që ky të rrokullisej sërish poshtë. Ndjekja e iguanave mund të duket po aq e kotë, por për Shadow ajo është një burim lumturie.
Mesazhi filozofik i Rowlands është i thjeshtë: Nëse dëshiron të gjesh kuptimin e jetës, merr një qen. Ai do të të mësojë të jetosh një jetë më autentike dhe plot dashuri, pa barrën e reflektimit të pafund të njeriut.