Në Shqipëri, trafiku ka kaluar çdo kufi logjik dhe është shndërruar në një sport kombëtar. Nga Tirana për në Durrës, nga Tirana për në Elbasan, e deri në një udhëtim "epik" nga një lagje e kryeqytetit në tjetrën, çdo rrugë është kthyer në një arenë gladiatorësh ku makina përballen me makinë dhe nervat sfidojnë kohën. Makinat qëndrojnë si statuja, rrugët ngjajnë me vargje të ndaluara trenash, dhe boritë janë kthyer në kolona zanore të përditshme.
Por, si ka mundësi që askush nuk rebelohet? Si ka mundësi që njerëzit nuk kërkojnë llogari? Apo ndoshta qytetarët shqiptarë kanë vendosur të praktikojnë filozofinë e "të duruarit gjithçka"? Çuditërisht shqiptarët nuk protestojnë, por ata ulen dhe pinë një kafe. Sepse çfarë është një bllokim shumë-orësh në trafik krahasuar me një ekspres dhe një diskutim për thashethemet e lagjes?
Kafenetë shqiptare janë plot në çdo orë të ditës. Në vend që të mblidhen në shesh për të kërkuar rrugë më të mira, shqiptarët i diskutojnë problemet e trafikut në tryezat e kafeve. “Po ça të bëjmë mo vlla? Është trafik. Rri e pi një kafe, e zgjidh qetësisht.” Dhe kështu, ndërsa rrugët janë të bllokuara, tavolinat janë të mbushura, dhe revolta e munguar ndodh në një filxhan porcelani.
Ironia nuk mbaron këtu. Rebelimi, në mënyrën më të çuditshme, ka ndodhur tashmë. Shqiptarët janë rebeluar ndaj... protestës. Ata kanë zgjedhur që në vend që të përplasen me realitetin, ta përqafojnë atë me një durim që ndoshta do ta kishin zili edhe budistët më të përkushtuar. Dhe kjo është arsyeja pse qeveria nuk shqetësohet. Në fund të fundit, kur qytetarët durojnë bllokimin në trafik me të njëjtën qetësi si një bisedë të gjatë për politikën në kafe, pse të rregullohet ndonjë gjë?
