Në zemër të Korçës, qytetit që shkëlqen nga dekorimet festive dhe atmosfera e Krishtlindjes, realiteti tregon dy fytyra të kundërta. Ndërsa rrugët ndriçohen nga dritat shumëngjyrëshe, pranë tyre, një njeri i pastrehë fle mbi trotuar, i mbështjellë me disa batanije të vjetra dhe të lëna jashtë në të ftohtin e dimrit.
Kontrasti është i dhimbshëm dhe tregon sfidat që fshihen pas fasadës festive të qytetit. Ndërsa dhjetori i Korçës tërheq turistë dhe qytetarë për të shijuar bukuritë e saj, disa prej banorëve më të pambrojtur mbeten të harruar, duke u përballur me dimrin e egër pa strehë dhe pa ndihmë.
Kjo pamje, e cila është një thirrje për ndërgjegjësim, vë në dukje nevojën urgjente për solidaritet dhe përkujdesje ndaj atyre që kanë më pak fat. Festat e fundvitit nuk duhet të jenë vetëm për drita dhe argëtim, por edhe për veprime humane që reflektojnë frymën e vërtetë të Krishtlindjes: dhembshuri, ndihmë dhe dashuri për tjetrin.
