“Aksesi është një e drejtë, jo një luks!
Imagjino të jetosh në një qytet që nuk të mirëpret, në një vend ku çdo hap është një sfidë. Kjo është jeta ime. Jam Tanushi, një qytetar i Tiranës, dhe çdo ditë përballem me një problem që shumë prej jush ndoshta nuk e kanë menduar kurrë 🔃
Mungesën e rampave për personat me aftësi të kufizuara.
Disa muaj më parë, kërkova që të vendosja një parmak mbajtës në hyrjen e kompleksit ku jetoj, pasi rampa ishte një shaka e hidhur – me një pjerrësi aq të lartë saqë edhe të ecurit mbi të është sfidë për të gjithë. Ajo që nuk e prisja, ishte refuzimi kategorik nga një pronar dyqani aty pranë.
“S’dua ta prish estetikën e hyrjes sime,” më tha me një buzëqeshje ironike. Pasi u ankova në Bashki, pritja zgjati me javë të tëra, vetëm për të dëgjuar se “nuk mund të bëjmë asgjë.”
Historia ime nuk është e veçantë. Çdo ditë, qindra njerëz si unë përballen me sfidën e thjeshtë të lëvizjes në hapësirat e përbashkëta – objekte banimi, shkolla, dyqane, trotuare, dhe ndërtesa publike që thjesht na kanë lënë jashtë.
Rampa që nuk na shërbejnë – Mungesa e përgjegjësisë
A e keni parë ndonjëherë rampën pranë njësisë administrative të Kasharit? Një "rampë" me një pjerrësi të çmendur prej 45%, sa për sy e faqe. Vetëm 1 metër gjatësi, një pamje që të lë pa fjalë. Është një turp! Të gjithë ata që e kanë ndërtuar dhe aprovuar nuk kanë menduar për njerëzit që janë realisht në nevojë. Për ta, është thjesht një kutizë e shënuar në listë.
Bizneset dhe Bashkia. Kush mban përgjegjësi?
A e dini çfarë është më e hidhur? Edhe kur ne përpiqemi të bëjmë diçka, nuk na lejohet. Pronarët e bizneseve nuk duan të prishin “pamjen” e dyqanit, ndërtuesit nuk investojnë në rampat e duhura, dhe Bashkia hesht kur është koha për të marrë përgjegjësi.
Unë nuk dua privilegje, dua të drejta. Aksesi nuk është një kërkesë luksi. Unë dhe të gjithë ata që ndodhen në të njëjtën situatë si unë, kemi të drejtën të lëvizim lirshëm në qytetin tonë, të jetojmë një jetë të pavarur dhe dinjitoze. Dhe jo vetëm unë, por çdo prind që shtyn një karrocë fëmijësh, çdo person që përballet me një lëndim përkohësisht, çdo njeri.
E vërteta e hidhur. Pse nuk po zbatohen standardet?
Sipas një studimi ndërkombëtar, rampat duhet të kenë një pjerrësi maksimale prej 7% për të qenë të sigurta për personat me aftësi të kufizuara. Kjo nuk është vetëm një statistikë; kjo është çfarë bën diferencën mes një jete të lirë dhe një jete të burgosur. Dhe a e dini çfarë? Në Shqipëri, shumë rampa nuk i afrohen as këtyre standardeve minimale. Bizneset private ndërtojnë siç duan, ndërsa Bashkia shpesh nuk bën asnjë kontroll për të siguruar që këto rampa të jenë funksionale.
Nuk është thjesht një rampa, është një jetesë
Imagjinoni për një moment sikur të duhej të luftonit çdo ditë me gravitetin për të kaluar një rampa të bërë keq. Për mua, kjo është e përditshme. Përpjekje ekstreme vetëm për të bërë gjërat më të thjeshta: të dal për të blerë bukë, të vizitoj një mik, apo thjesht të lëviz lirshëm në qytetin tim.
Tani është koha për të vepruar. Ndërtuesit duhet të marrin përgjegjësi. Bashkia duhet të mbajë fjalën e dhënë. Duhet një ndërgjegjësim i gjerë për të ndaluar këtë padrejtësi që na kufizon të drejtën e lirisë së lëvizjes.
Personat me aftësi të kufizuara nuk kërkojnë mëshirë, kërkojnë akses!
Le ta bëjmë këtë mesazh viral. Secili prej jush që lexon këtë postim mund të bëjë diçka. Ndani këtë histori, flisni me këdo që mund të ndihmojë, kërkoni që institucionet tona të marrin masa. Ne nuk mund të presim më. Ne kemi të drejtën të jetojmë një jetë dinjitoze dhe të lirë, pa pengesa të panevojshme.
Bashkohuni në këtë thirrje për ndryshim. Ndryshimi fillon nga secili prej nesh.
Unë nuk e përdor dot këtë rampë, ka pjerrësi 45% kur duhet të jetë 7%.“
