Verën e shkuar me qindra mijëra të mitur e të rinj u larguan nga Shqipëria për në Britaninë e Madhe me gomone.
Duke mos ditur se çfarë do ndodhte me fatin e tyre ata morën rrugën e rrezikshme për të kaluar Kanalin Anglez me gomone duke iu paguar trafikantëve me mijëra euro.
Mes tyre ishte edhe 15-vjeçari Florjan Dibra i cili si të tjerët ishte joshur nga historitë për Anglinë si një vend me pasuri të pafundme dhe mundësi për një jetë të re. Por kur shkoi atje ai u përball me një realitet krejt tjetër dhe i cilëson 5 muajt në Britani si katastrofikë pasi ai u ndje i vetmuar dhe i tmerruar në një vend të huaj.
Tani që i riu është kthyer në Shqipëri, iu bën thirrje bashkëmoshatarëve që të mos shkojnë në Angli pasi vetë e kuptoi se nuk kishte të ardhme në një vend të huaj ku iku pa lajmëruar prindërit e tij.
Pjesë nga historia e Florjan Dibrës:
Djali adoleshent në një kafene në një periferi të kryeqytetit shqiptar, Tiranë, është mes qindra fëmijëve të huaj që kanë udhëtuar ilegalisht drejt Britanisë me gomonet e trafikantëve.
15-vjeçari thotë se pesë muajt e tij në Mbretërinë e Bashkuar ishin katastrofikë dhe, në një intervistë ekskluzive me The Mail të dielën, ai u dërgon një mesazh të rinjve shqiptarë: 'Mos shkoni në Britani!' Duke ulur kokën, ai rrëfen se si gushtin e kaluar, ndërsa ishte ende në shkollë, i mashtroi prindërit të mendonin se po shkonte jashtë vendit për një pushim të shkurtër.
Në vend të kësaj, kur mbërriti në Belgjikë me autobus me anë të një vizë të BE-së, ai u pagoi trafikantëve £ 4,500 për ta marrë atë në udhëtimin detar nga Franca në Dover.
Pa ditur fare anglisht, përveç fjalëve 'po' dhe 'jo', Florjan thotë se ditët e tij në Britani të Madhe ishin periudha më e vetmuar e jetës së tij.
Isha i tmerruar dhe i trishtuar në vendin tuaj.
Florjani kurrë nuk kishte ndërmend të kërkonte azil. Përkundrazi, ai shpresonte të punonte për para në dorë si mekanik makinash në një nga komunitetet e shumta shqiptare në qytetet e Britanisë.
Familja e tij tha se 99 për qind e të rinjve shqiptarë që largohen për në Angli janë djem që besojnë në tregimet e trafikantëve se mund të pasurohen shpejt në Mbretërinë e Bashkuar dhe shumë e bëjnë këtë pa pëlqimin e prindërve të tyre.
Verën e kaluar, Florjani planifikoi me saktësi largimin e tij. Ai i gënjeu prindërit e tij, Sulejman dhe Valentina, duke thënë se do të shkonte në një pushim dhjetëditor me kushërirën e tij 18-vjeçar për të parë të afërmit në Belgjikë.
Shumë nga shokët e mi të shkollës kishin shkuar tashmë në Angli për të gjetur punë. Doja të largohesha nga Shqipëria dhe të bëja të njëjtën gjë. Kemi marrë një autobus nga Tirana për në Bruksel dhe kemi rezervuar një dhomë hoteli në vendin e quajtur Marigold Apartments.
Pas kësaj ai dhe kushëriri i tij morën një taksi për në qytetin bregdetar francez të Dunkirk, ku varkat e trafikantëve presin për të ofruar kalimet ilegale të Kanalit.
Florjan thotë:
Më duhej të merrja hua 4,500 £ nga të afërmit në Belgjikë për të blerë vendin tim në gomone. Unë ende i kam borxh paratë dhe u kam premtuar se do t'ua kthej një ditë.'
Me 44 të tjerë në bord, gomonia e tyre e zezë prej gome u nis në javën e dytë të gushtit. Ai kujton:
Ishte mbushur plot. Kishte shqiptarë, iranianë dhe shumë arab.
Pasi u shoqëruan nga rojet bregdetare, në portin e Kentit, oficerët e policisë intervistuan të ardhurit.
Më morën në një anë pasi isha nën 18 vjeç. Më morën telefonin, rrobat dhe i futën në një qese plastike blu. Më dhanë një palë tuta gri. Më vendosën një rrip dore me një numër, në vend të emrit.
Florjani ishte bashkuar papritur me dhjetëra mijëra të huaj në sistemin e emigracionit në Mbretërinë e Bashkuar. Për shkak se ai ishte ende fëmijë, policia i kërkoi atij numrin e telefonit të babait për ta njoftuar për vendndodhjen e tij.
Sulejman, babai i tij i cili drejton një bar-kafe thotë:
Kam marrë një telefonatë të papritur. Një oficer tha se djali im ishte në Angli dhe ata do të kujdeseshin për të. Unë u tmerrova.
Pa celularin e tij, Florjani nuk ishte në gjendje t'i tregonte babait të tij anën e tij të historisë.
Isha shumë i shqetësuar se prindërit e mi do të ishin të zemëruar me mua. I thashë policisë se nuk po kërkoja azil. Thashë se doja të bëhesha mekanik makinash të kisha një arsim të duhur dhe të fitoja paratë që është e pamundur në Shqipëri.
Si një fëmijë emigrant i pashoqëruar dhe tashmë përgjegjësi e vetme e shtetit britanik, policia e ndau Florjanin nga kushëriri i tij, të cilin nuk e ka parë më që atëherë. Pas një dite, ai u dërgua me autobus në kampin e Manston në Kent, ku iu morën gjurmët e gishtërinjve dhe u kontrollua përsëri identiteti i tij, me një fotografi.
Më pas ai u zhvendos në një strehë me qindra emigrantë të tjerë të moshës 17 vjeç e poshtë, të cilët kishin mbërritur në gusht me gomone ose ishin fshehur në një kamion me traget.
Pas një nate në Manston, ai u fut në një taksi me tre djem të tjerë të mitur dhe një punonjës social për t'u çuar në një hotel buzë detit. Aty Florjanit iu kthyen rrobat dhe celulari. Por stafi i Home Office e mbajti pasaportën e tij pjesë e një politike të krijuar për të penguar të rinjtë e pashoqëruar që të zhduken në duart e trafikantëve për t'iu bashkuar tregut të zi ose bandave kriminale. Florjani thotë:
Isha i frikësuar se çfarë do të ndodhte më pas. Isha i shqetësuar se kisha ardhur në Angli pa lejen e familjes. Ishte e frikshme.
Ai qëndroi në hotel për 17 ditë së bashku me 15 të rinj shqiptarë dhe shumë të tjerë nga kombe të ndryshme.
Ata kishin roje sigurie rreth hotelit sepse ne ishim fëmijë. Nuk mund të dilje. Na lanë të luajmë futboll në plazh. Por rojet ishin gjithmonë në sy. Kishte wi-fi që të mundja të flisja me prindërit e mi gjatë gjithë kohës. Nëna ime ishte shumë e mërzitur dhe qante gjatë telefonatave tona.
Më pas, thotë ai, një punonjës social i tha se do të vendosej te një nënë kujdestare. Ai, përsëri, u fut në një taksi dhe e zbritën në një shtëpi në një fshat dy orë larg.
Mbeta jashtë. Dera ishte mbajtur hapur dhe më priste një zonjë e quajtur Christine rreth të 60-ave. Ajo më tregoi dhomën time. Ishin dy djem të tjerë, të dy adoleshentë anglezë në kujdestari.
Ai tha se komunikoi me ta përmes Google Translate dhe ata përdorën PlayStation së bashku.
Nuk kishte asgjë tjetër për të bërë. Gjatë gjithë shtatorit qëndrova në dhomën time duke parë telefonin tim.
Policia i telefonoi babait të tij të shqetësuar për të thënë se djali i tij ishte në fshatin Goathurst, pranë kodrave Quantock në Somerset. Florjan vazhdon:
Christine më dha një kartë SIM për telefonin tim dhe disa para. Pas disa javësh, në fillim të tetorit, ajo tha se do të shkoja në shkollë. Më dhanë një uniformë të zezë dhe ajo më çoi atje të premten në mëngjes. E pyeta drejtorin nëse kishte ndonjë shqiptar tjetër. Përgjigjja ishte 'jo', megjithëse kishte disa nxënës refugjatë të kombësive të ndryshme që kishin ardhur me varkat e Kanalit.
Më vonë atë ditë, nëna e tij e re kujdestare e mori atë. Gjatë fundjavës, Florjanit e pushtoi paniku për kthimin në shkollë të hënën. Ai iu shkruajti afërmve në Leeds, ku ka një komunitet të madh shqiptar, duke i lutur për ndihmë. Edhe pse ai refuzon të përmendë të afërmit, për t'i mbrojtur ata nga ndjekja penale, të hënën në mëngjes ai doli nga shtëpia e tij birësuese dhe hipi në një makinë të drejtuar nga një kushëri dhe u dërgua në Leeds. Kristina dha alarmin. Është thirrur policia dhe ka nisur kërkimi. Ai u rendit si 'person i zhdukur' pasi fshihej në komunitetin e madh shqiptar në Leeds.
Isha duke u sjellë mes njerëzve. Duke luajtur futboll në rrugë. Nuk dija çfarë të bëja më pas. Isha shumë i pakënaqur. Nëna ime ishte shumë e mërzitur dhe qante gjatë telefonatave tona
Ai më në fund i telefonoi babait të tij, i cili iu lut të dorëzohej në një komisariat. Siç tha Sulejman me lot në sy:
Unë thashë se duhet të kërkojë të kthehet në Shqipëri pasi nuk i pëlqente Anglia. Djali im ishte i frikësuar për vdekje nga kthimi në Somerset dhe nga vetmia. Ai nuk donte të kthehej në atë shkollë ku nuk njihte askënd.
Përfundimisht, Florjani shkoi në një komisariat dhe oficerët thirrën sërish familjen e tij. Babai i tij thotë:
U luta ta ndihmonin. Thashë se është fëmija im i dashur. Dërgojeni atë në shtëpi tek ne. Ai po qante. Ai ishte në vështirësi. Ai thoshte se nuk e di se çfarë do të bëjnë anglezët me të.
Më në fund, Florjani pranoi pa dëshirë të kthehej. Por fillimisht policia tha se ai duhej të kthehej në Somerset ndërsa Ministria e Brendshme kishte marrë masat për 'fluturimin e tij të kthimit vullnetar' në Tiranë. Nga nëntori deri në janar, ai priti me Christine në Goathurst. Ndërkohë, ai nuk pranoi të shkonte në shkollë. Në Krishtlindje, Christine i bleu atij disa rroba të reja, duke përfshirë bluzën e zezë 'Money' dhe disa atlete si dhuratë.
Ajo mori gjithashtu një uniformë policie lodër që ai t'i jepte si kujtim vëllait të tij të vogël katërvjeçar në Tiranë. Më pas, më 14 janar, ai u dërgua nga një punonjës social në Heathrow dhe hipi në një avion të British Airways.
Ai u prit në aeroportin e Tiranës nga babai i tij, i cili thotë se ishte një moment emocionues kur ata u përqafuan me njëri-tjetrin pasi policia shqiptare kishte intervistuar djalin e tij. Florjan i cili mbush 16-vjeç në qershor thotë:
Anglia ishte një zhgënjim i madh. Djem të tjerë që shkojnë me gomone kanë të afërm që i marrin në shtëpitë e tyre. Fillojnë të punojnë për para në tregun e zi. Nuk kisha kush të më ndihmonte. isha vetëm. Kur u zhduka në Leeds, babai më tha përmes telefonit që të mos përfshihesha në asnjë aktivitet kriminal. Më urdhëroi të mos punoja ilegalisht në fermat e kanabisit apo lavazhe. Unë u bllokova. Më bënë keq sepse më dërguan në një fshat të largët larg qyteteve ku ka shqiptarë për të biseduar, për t'u përzier me të cilët më kuptojnë.
Gjatë kohës së djalit të tij në Britani, babai i tij pësoi një atak në zemër, për të cilin fajëson stresin.
Përveç kujtimeve të këqija, e vetmja gjë e mirë për familjen që ka ardhur nga udhëtimi i dështuar i Florjanit në Britani është një kartë krediti me 3000 £ që i është dhënë nga Home Office për t'i shpenzuar në Shqipëri.
Është një pagesë e bërë nga qeveria britanike për të gjithë migrantët, pavarësisht nga mosha e tyre, të cilët kthehen vullnetarisht në vendet e tyre. Paratë për të ndihmuar njerëzit të rivendosen, të gjejnë strehim ose të marrin trajnime i nevojiten shumë familjes dibrane. Gjithashtu, janë edhe 4500 £ që Florjani ka borxh për kalimin e tij në Kanal.
Adoleshenti nuk mund të kthehet në shkollë deri në shtator. Për momentin, ai po ndihmon babanë e tij me punë të ndryshme. Ai thotë për fatkeqësinë e tij:
Shpresat e mia për të punuar si mekanik makinash kanë mbaruar. Gjithçka që kam mësuar është se theva zemrën e nënës dhe babait tim duke shkuar në Angli. Tani e di që nuk kam të ardhme në vendin tuaj.
