Mediat angleze prej disa kohësh kanë nisur një “tur” në qytetet e Shqipërisë për të treguar pasojat e largimit të shqiptarëve nga vendi.
Së fundmi gazetarët e “Dailymail” kanë qenë në Cërrik ku janë hasur me braktisjen e qytetit nga të rinjtë dhe të moshuarit që vazhdojnë jetën të vetëm.
Në artikull thuhet gjithashtu se nga Shqipëria nuk po largohen vetëm kriminelët dhe të paarsimuarit por edhe ata që janë me shkollë, me një profesion fitimprurës dhe që janë truri i shoqërisë shqiptare.
Pjesë nga artikulli:
I ndërtuar gjatë kohës së komunizmit për të akomoduar punëtorët në një rafineri të re nafte, Cerriku është një qytet i vogël me shtëpi me ngjyra pastel, një orë me makinë në jug të kryeqytetit shqiptar, Tiranës. Fundjava e kaluar shënoi 70-vjetorin e saj, megjithatë askush që takova në këtë komunitet rural të mjerë dhe në tkurrje të shpejtë prej 27,000 njerëzve nuk kishte shumë oreks për festimet e planifikuara qytetare.
Ashtu si në shumë qytete shqiptare, jeta përqendrohet në një shesh qendror që mban emrin e heroinës kombëtare, Nënë Tereza, prindërit e së cilës kanë lindur në vend.
Dekada më parë, kur rafineria ofronte qindra vende pune dhe fushat aty pranë ishin të mbushura me agrume, ky vend grumbullimi ishte i mbushur me aktivitet. Ishte veçanërisht popullor me të rinjtë, të cilët mblidheshin këtu në orët e vona të pasdites pasi kishin përfunduar turnet e tyre të punës dhe mësimet e shkollës.
Kur regjimi komunist ra në vitin 1991, rafineria pasoi shpejt. Me pak ose aspak investime të qeverisë, në Cërrik nuk ka më asnjë industri. Kur arrita në shesh në muzg, ato pak fytyra që pashë ishin të vjetra dhe të dëshpëruara.
E kërrusur, Bukurie Hamiti, 63 vjeç, e cila jeton me bashkëshortin dhe pesë anëtarët e familjes në një apartament me dy dhoma, po përpiqej të shiste farat e lulediellit.
Dikur kishte shumë njerëz në këtë kohë të ditës, por të gjithë janë larguar. Të rinjtë kanë shkuar të gjithë të jetojnë me ju, në Angli.
Duke vazhduar shëtitjen e saj në mbrëmje, Bejaze Dine, 70 vjeç, ndaloi për të më treguar se si çdo anëtar i fundit i familjes së saj gjashtë fëmijë dhe 11 nipër e mbesa ishin zhvendosur jashtë shtetit, megjithëse në rastin e saj në Gjermani, Greqi dhe Itali (rruga për në Angli ishte shumë të rrezikshme dhe pagat shumë të ulëta).
Më mungojnë të gjithë, por nuk mund t'i fajësoj për largimin. Nuk ka asgjë për ta këtu. Në ditët e komunizmit, jeta ishte 100 herë më e mirë. Në atë kohë, të gjithë punonin dhe jo gjithçka ishte për paratë.
E zhgënjyer mjaftueshëm për të vajtuar diktatorin tiranik të Shqipërisë, vdekja e të cilit në 1985 shënoi fillimin e fundit të epokës komuniste, ajo doli duke bërtitur:
Zoti ruaj Enver Hoxhën!
Në shesh nuk kishte asnjë njeri që ta dëgjonte. Edhe kafenetë dhe baret përreth ishin bosh të frikshëm. Dukej sikur brezi i ri i qytetit ishte zhdukur nga ndonjë murtajë që zgjidhte vetëm këtë moshë. Dhe, në një farë mënyre, po. Plaga që po shkatërron Cërrikun dhe shumë qytete të tjera shqiptare është migrimi.
Nuk janë më vetëm elementët e dobët të paarsimuar, të pakualifikuar (dhe, në disa raste, kriminelë) në Shqipëri që po e braktisin këtë komb të mashtruar për brigjet angleze. Tani shumë nga të rinjtë më të zgjuar të Shqipërisë po ikin gjithashtu.
Mjekë, mësues, bankierë, avokatë, sipërmarrës; shtresat e mesme të arsimuara që mund ta kthenin Shqipërinë nga një kleptokraci e dështuar në një komb, qytetarët e të cilit do të preferonin të qëndronin dhe të ndërtonin të ardhmen e tyre në vend që të rrezikonin jetën e tyre në gomone.
I dëshpëruar nga korrupsioni dhe nepotizmi që bllokon ambiciet e tyre, sado pak sa pagat e ulëta, ajka rinore e Shqipërisë po largohet me tufa.
Cerriku i ngjan një qyteze të Klondikës pas arit. Dyqanet nuk kanë klientë, shtëpitë janë bosh, shkollat kanë aq pak nxënës sa përdoren vetëm një pjesë e vogël e klasave. Drejtoresha e arsimit vendor Mirela Muçaj më tha se numri i nxënësve ka rënë me 272 vitin e kaluar dhe së fundmi dy shkolla janë mbyllur fare.
“Kjo është kryesisht për shkak të emigrimit, kryesisht në Angli, por edhe në Gjermani," tha ajo, duke pranuar se shpreson që vajza e saj të gjejë punë në Britani kur të diplomohet në inxhinieri kompjuterike.
Jashtë shkollës së mesme Tomorr Sinani, e cila mund të strehojë 430 nxënës, por ka vetëm 150, Krisld Tabaku, 16 vjeç, më tha se të jetuarit në Londër ishte 'ëndrra e tij e madhe'. Në mënyrë tipike, ai dinte pak për realitetet e jetës atje, përtej një imazhi romantik të mbledhur nga filmat.
