Nga: Aulona MUSTA
Përshëndetje, unë jam bytha dhe prej disa kohësh kam filluar të ndihem shumë e persekutuar prej jush! Nuk e kuptoj dot përse njerëzit më stigmatizojnë, më gjykojnë e më shajnë kaq shumë! Më besoni, jam përpjekur të kuptoj, të analizoj, të gjej arsye që i çojnë njerëzit të kenë një “urrejtje” kaq të madhe ndaj meje, por deri më tani nuk kam dalë dot në asnjë përfundim të vlefshëm, aq më shumë kur bëj një krahasim me “kushërirat” e mia. Cilat janë ato? Po ja, për shembull “gjoksi”, edhe pse mund të dalë i bollshëm mbi bluzë, nën bluzë, anash bluzës, njerëzit rrallë here thonë “le nam, mbete duke nxjerrë gjoksin”.
Madje, unë e kam parë shumë mirë që edhe kur janë në plazh dhe kushërirat e mia të bollshme, pra “gjokset” pozojnë krenare para aparatit, nuk i thotë askush “futi brenda”, apo “fshehi”. Ndërsa mua të shkretën edhe kur kam xhinse sipër, njerëzit nuk reshtin së më përmenduri dhe e quajnë herezi shfaqjen time. Ndonjëherë mendoj që do të donin të më zhduknin fare, të mos ekzistoja dhe mbase në këtë mënyrë njerëzit do të ishin shumë të lumtur.
Po mirë që nuk më duan e përpiqen gjatë gjithë kohës të më kompleksojnë, të më bëjnë të ndihem në faj, por njerëzit përpiqen me çdo mënyrë të manipulojnë dhe bashkëjetesën time me “kushërinjtë” e tjerë. Ja për shembull, unë dua të kem një marrëdhënie të mirë e bashkëpunuese me “kushëririn” tim, trurin, po kush të lë thuaj? Njerëzit vënë ultimatum: “o ti, o ai! S’mund të funksiononi siç duhet bashkë. Padyshim që njëri do të eklipsojë tjetrin!”
Por kjo nuk është e vërtetë, ju betohem për kokë të squats-ave që aq shumë i dua. Unë dhe truri nuk jemi në luftë me njëri-tjetrin dhe as nuk përjashtojmë njëri-tjetrin. Nuk e kuptoj përse njerëzit duan të na fusin me doemos në sherr, duke ngritur disa teori të pabaza se po më pate “mua” (pra bythen) dhe po investove tek unë në mënyrë automatike, nuk mund të kesh tru dhe e anasjellta, nëse ke “tru”, mua s’ke ç’më do. Ju lutem! A mund të na lini të qetë të jetojmë të dy së bashku, unë e lumtur me gjimnastikën time të përditshme (palestrën) dhe truri me gjimnastikën e tij (librat)?
Për të mos folur për paragjykimet raciale që më bëjnë. Nëse më shohin mua të ekspozuar diku, në ndonjë foto në Instagram më vërsulen të gjithë me të shara, ofendime, e mallkime të tmerrshme. Ama nëse shohin ndonjë binjaken time nga jashtë shtetit, mahniten prej saj, fillojnë e komplimentojnë, I thurin lavde, poezi… A nuk mendoni se e gjitha kjo është një padrejtësi?
Mbase ju mund t’ju vijë për të qeshur nga gjithëçfarë thashë më sipër, por më besoni që unë jam shumë e shqetësuar dhe e mërzitur. Mbaj shumë presion mbi vete dhe ndonjëherë do të doja të mos ekzistoja fare, por dyshoj që njerëzit do t’ja dilnin dot pa mua.
Nejse, se më duket se u zgjata pak, por e di që ju nuk jeni mërzitur, ose më saktë, mbase edhe mund të jeni mërzitur, por e sigurtë që jeni aty duke më parë, lexuar, shkruar e folur për mua.
Ah, meqë m’u kujtua dhe diçka e fundit: Pavarësisht gjithçkaje që shkrova më sipër, një gjë më bën përshtypje krahasuar me gjithë kushurinjtë e kushurirat e mia, pavarësisht inatit, urrejtjes, mllefit që keni ndaj meje, nuk ndaloni kurrë së foluri, kërkuari, pari për mua, edhe atëherë kur unë mund të mos kem asnjë lidhje.
Unë kaq kisha! Po e mbyll këtu këtë letër publike, me shpresën që do të dini ta lexoni siç duhet!
Me shumë respekt e dashuri,
Bytha!/Blitz
